Luieren op de Nijl
Terwijl er een cruiseboot op de Nijl ronddobbert met het Corona-virus denk ik terug aan onze eigen Nijlreis van afgelopen winter.
Na een tochtje per motorboot naar de eerste cataract en een verfrissende duik in de Nijl bracht Abdel ons naar een van de vele nagenoeg identieke cruiseboten die aangemeerd lagen in Aswan. Al sinds de tijd van Thomas Cook is dit een relatief goedkope (en vervuilende) manier om het zuiden van Egypte zien, met zijn vele meestal Ptolemaïsche tempels. Wat je op zo’n boot doet:
1. Zonnebaden dan wel Death on the Nile lezen onder een parasol, eventueel met je tenen in het 15 cm diepe dekzwembad.
2. De (altijd mannelijke) masseur ontwijken en doen of je het te druk hebt met lezen.
3. Eten. Veel en vaak.
4. Sightseeing samen met een ontstellende hoeveelheid andere toeristen.
5. Luisteren naar het gestamp van de motoren in je hut (als je pech hebt).
Vaarwel aan Aswan.
Als ‘verstekelingen’ aan boord met voornamelijk Fransen en Chinezen kregen we ons eigen tafeltje toegewezen in de eetzaal (wij, een Brits stel en een verdwaalde Amerikaanse). Na het diner meerden we aan bij Kom Ombo, toch een bijzondere ervaring om de verlichte tempel in het donker te zien. Het was een goed moment om mijn nieuwe, lichtgevoelige camera uit te proberen.
Kom Ombo by night.
De volgende ochtend vroeg (te vroeg) brachten we een bezoek aan Edfu, wat altijd een beetje een gevecht is tegen de obligate paardenkarretjes. Gelukkig haalden we met een taxi alle calèches in zodat we heel even alleen bij de tempel liepen voor de mensenstroom op gang kwam. De rest van de dag was het luieren aan dek, waarbij we ’s middags eigenlijk al in Luxor aankwamen. De aankomst in Luxor vanaf het dek van een cruiseboot is zeker de moeite waard, omdat je zo een heel mooi overzicht hebt van de omgeving. Met het Britse stel deden we nog even of we op vakantie waren, kuierend door de tuin van het Winter Palace, een drankje drinkend bij Aboudi en sterren kijkend vanaf het dek.
Horus van Edfu.
Het is vermakelijk om een keer massatoerist te spelen, maar volgende keer toch liever met het tempo van een dahabiya, zodat je ook tussenliggende sites kunt bezoeken. Het interessantst aan boord zijn de mensen, en het is dan ook niet verwonderlijk dat Agatha Christie een Nijlcruise als decor gebruikte voor een van haar bekendste moordzaken. Er zijn luidruchtige Zuid-Amerikanen, modegevoelige Aziaten (die zichzelf en elkaar in diverse outfits en poses voortdurend op de foto zetten), Britten die aan dek liggen met al hun kleren aan (sokken in de sandalen) en het naïeve Amerikaanse meisje met te veel geld en te weinig doel in haar leven, die na haar reis door Afrika een baan tegemoet ging als poepschepper op Antarctica (geen grap).
Aankomst in Luxor.
De laatste avond aan boord was gewijd aan de welbekende sufidanser en buikdanseres. Een wat ongemakkelijke aangelegenheid als je niet bedwelmd bent door alcohol, hoewel het erg komisch was om als blonde hark uit het publiek gekozen te worden om vervolgens mijn beste buikdansmoves te berde te brengen (twee jaar les gehad). De volgende ochtend pakten we onze tas en betaalden onze rekening (totaal: twee chocoladeijsjes) om terug te gaan naar ‘huis’ (in dit geval ons apartement in Luxor), toen ik nog even langs de jongen liep die een film in elkaar aan het knutselen was van de tocht. En ja hoor, ik sta buikdansend vereeuwigd op die vermaledijde video.